To δέντρο και η...παρέα

Εδώ και λίγο καιρό ζω ένα από τα όνειρά μου.
Με πολύ κόπο -και δικό μου αλλά κυρίως της οικογένειάς μου- μπορώ και συνεχίζω τις σπουδές μου, αυτή τη φορά στο εξωτερικό. Και μην το πάρετε στραβά αλλά όπως και να το κάνουμε οι σπουδές έξω είναι διαφορετικό συναίσθημα. Δεν είναι τόσο οι καθηγητές, από αυτούς και εμείς έχουμε πολύ καλούς, όσο η οργάνωση. Είναι το συναίσθημα ότι θα πάω σε ένα χώρο καθαρό-όσο καθαρός μπορεί να είναι ένας χώρος που τον επισκέπτονται σχεδόν καθημερινά 24000 φοιτητές- ο οποίος είναι καθαρός όχι γιατί κάνουν καλή δουλειά οι καθαρίστριες αλλά γιατί οι ίδιοι οι εδώ απασχολούμενοι φοιτητές και καθηγητές φροντίζουν να τον διατηρούν καθαρό. Είναι το γεγονός ότι υπάρχουν στη διάθεσή μου 5.000.000 βιβλία, περιοδικά και ηλεκτρονικές εκδόσεις για να ενισχύσουν τις σπουδές μου και ότι η διδασκαλία εδώ γίνεται κατανοητή με απλά παραδείγματα και προσομοιώσεις (σε αυτό θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή). Για να μην τα πολυλογώ δεν είναι τόσο η γνώση που μας λείπει όσο η αλλαγή στη νοοτροπία όλων μας και στην οργάνωση των πανεπιστημίων μας.
Αλλά γιατί το αναφέρω αυτό; Εδώ και καιρό θέλοντας να μοιραστώ με τους φίλους μου κάποιες εικόνες από τον τόπο που ζώ και το μέρος που σπουδάζω μαυζεύω φωτογραφίες για να τις δημοσιεύσω και να τις στείλω. Δυστυχώς όμως κάποια λανθασμένη κίνησή μου οδήγησε στη κατα λάθος διαγραφή τους (ααα ρε Gates γ....ω τα Vista σου). Και τώρα κάθομαι εδώ (στο χώρο του παν/μίου)και προσπαθώ μπάς και τα επαναφέρω. Μη θέλοντας λοιπόν να επιβαρύνω τη διαδικασία περιορίζομαι στο e-ραδιόφωνο και στο χάζι.
Κοιτάζοντας λοιπόν έξω από το παράθυρο βλέπω τον ζεστό ανοιξιάτικο ήλιο να φωτίζει την καταπράσινη περιοχή γύρω γύρω, παρ' ότι μόνο πέντε λεπτά από το κέντρο. Βλέπω φοιτητές και καθηγητές όλων των φυλών και των ηλικιών να ξαπλώνουν στο γρασίδι και στα παγκάκια και να απολαμβάνουν το ήρεμο παρασκευιάτικο απομεσήμερο. Βλέπω ομάδες παιδιών με τα ποδήλατά τους και συνοδεία δασκάλων (πιθανότατα) να επιστρέφουν από την βόλτα τους στον βοτανικό κήπο του πανεπιστημίου. Και φυσικά χαζεύω τα "μίνια" που επανήλθαν στο προσκήνιο-αν και εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι Ελληνίδες δεν παίζονται. Και πάνω που λέω ότι εδώ είναι τόπος για να ζήσει κανείς μια άνετη και όμορφη ζωή, θυμάμαι ένα άρθρο του Γιάννη Σερβετά σε Κυπριακό περιοδικό (εγώ βέβαια το διάβασα στο site του Imagine89.7) και βλέπω αυτό που έχουμε οι Έλληνες και που με μεγάλη επιμέλεια κρύβουν οι Γερμανοί.

Ερώτηση Δημοσιογράφου: Πιστεύεις ότι οι νεοέλληνες έχουν χιούμορ; Αν ναι, μήπως είναι φτιαχτό και στην τελική υποκρινόμαστε και δεν νιώθουμε πραγματικά ευτυχισμένοι;
Απάντηση: Φυσικά. Πιστεύω ότι μόνο με το χιούμορ μπορείς να αντιμετωπίσεις την ελληνική πραγματικότητα. Το καλύτερο όπλο για τα απίστευτα που μας συμβαίνουν είναι να το ρίχνουμε και λίγο στην «παλαβή». Όσο για ευτυχία φυσικά και υπάρχει. Όταν θα είσαι κάτω από σκιά δέντρου και θα τσουγκρίζεις το ποτήρι με την παρέα σου θα με θυμηθείς. Υπάρχει. Δεν είναι μύθος. Να έχεις τις αισθήσεις σου σε επιφυλακή και θα την εισπράττεις.

Καλή η μπύρα αλλά τι να την κάνω αν είναι να την πινούν απλώς 4-5 άτομα που τυχαίνει να κάθονται στο ίδιο τραπέζι; Τι να την κάνω την παρέα αν πρέπει να εξηγήσω τι σημαίνει κέρασμα; Μάγκες, αυτό που έχουμε εμείς και δεν υπάρχει σχεδόν πουθενα είναι η παρέα, το κέρασμα και η συντροφικότητα. Και αν ένα κομμάτι μου είναι ευτυχισμένο, στον Έλληνα μέσα μου λοίπουν οι φίλοι -παντρεμένοι, ελεύθεροι και ενδιάμεσοι.

Μάγκες θα τα πούμε από κοντά το καλοκαίρι, έχουμε και Barbeque μην ξεχνιώμαστε.

Υ.Γ.: Και ο ΦΡΑΠΕΣ είναι κάτι που δεν υπάρχει πουθενά αλλού, αλλά ας είναι καλά τα 40€ υπέρβαρο που πλήρωσα στο αεροπλάνο. Άσε που ως κλασσικός Έλληνας ήδη έχω ανακαλύψει σοβαρό μαγαζί που πιστό στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης σερβίρει δροσερό φραπεδάκι σε εξαιρετικό περιβάλλον και κυρίως σε αρκετά καλές τιμές 2,40€ καθότι εδώ ο φραπές θεωρείται σπέσιαλ.