Παρακαλώ Καπνίστε Ελεύθερα

(ή οι κοινωνικές και όχι μόνο προεκτάσεις ενός μέτρου)

(δόθηκε για δημοσίευση και στο skylos.gr με αφορμή ένα άρθρο εκεί)

Πολύς λόγος γίνεται για την καθολική απαγόρευση του καπνίσματος. Οι ατίθασοι, αντικομφορμιστές, αντιδραστικοί Έλληνες επαναστατούμε σε ένα ακόμα μέτρο που θέτει η Ευρώπη. Μήπως όμως τελικά δεν είμαστε τόσο δύσκολος λαός όπως όλοι νομίζουν; Μήπως τελικά –και- σε αυτή την περίπτωση δεν είμαστε επαναστάτες χωρίς αιτία, αλλά έχουμε το δίκιο με το μέρος μας;
Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν είμαι ο ίδιος καπνιστής, παρότι τόσο στην οικογένειά μου όσο και στο φιλικό μου περιβάλλον υπάρχουν καπνιστές –πολλοί, είναι η αλήθεια. Είμαι όμως ξεκάθαρα εναντίων αυτού του μέτρου (τουλάχιστον στο μεγαλύτερο κομμάτι του). Και εξηγούμαι.
Είναι υποκριτικό αυτό που γίνεται με την απαγόρευση του καπνίσματος παγκοσμίως. Τα κράτη, αφού προηγουμένως δημιουργούσαν γενεές επί γενεών καπνιστών, εισπράττοντας τεράστια κέρδη από τους δασμούς, έρχονται ξαφνικά και σου λένε (προσωπικά πιστεύω υπό την πίεση των ασφαλιστικών εταιρειών), κόψε το κάπνισμα ή κάτσε στο κρύο ή μείνε σπίτι σου. Παράλληλα δε, θεσπίζουν αυστηρότερους κανόνες για το κάπνισμα, αλλά φροντίζουν να μη χάσουν τα έσοδα από τον καπνό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η F1 που μετέφερε πολλούς αγώνες της σε χώρες που επιτρέπεται η διαφήμιση καπνού. Στη δε προηγμένη Γερμανία αύξησαν το όριο ηλικίας για πώληση καπνού από τα 16 (οι γενεές καπνιστών που λέγαμε) στα 18 χρόνια, αλλά το κόστος του καπνού έπεσε αισθητά (ακόμα και στα LIDL βρίσκεις No-Name καπνό) καθιστώντας τελικά την αγορά καπνού ακόμη πιο εύκολη.
Είναι λοιπόν λάθος αυτό που γίνεται με το νέο νόμο; Σε μεγάλο βαθμό ναι. Συμφωνώ με την απαγόρευση στις δημόσιες υπηρεσίες, άλλωστε το ίδιο συμβαίνει και σε όλη την Ευρώπη. Φτιάξε όμως χώρους καπνιστών για τους εργαζόμενους που καπνίζουν, ώστε να μπορούν στα 5 λεπτά διάλειμμα που δικαιούνται να καπνίσουν ελεύθερα. Δείχνοντας σεβασμό όχι μόνο στον πολίτη που εξυπηρετείται αλλά και στον εργαζόμενο. Διότι δεν είναι λύση να βγάζεις τον κόσμο στο δρόμο για να καπνίσει. Διότι όσο σεβασμό πρέπει να δείξεις στον μη καπνιστή άλλο τόσο πρέπει να σεβαστείς τον καπνιστή σου. Ή μήπως θα πει κανείς στον παππού που καπνίζει σε ένα καφενείο σε κάποιο ορεινό χωριό ότι θα πρέπει να βγει να καπνίσει έξω. Αν είσαι μάγκας Κε υπουργέ πήγαινε Δεκέμβρη μήνα στο Νευροκόπι και κάτσε έξω στο κρύο!!! Αλλά τώρα κατάλαβα το γιατί αυξάνεται το πετρέλαιο θέρμανσης οι αδύναμοι οργανισμοί θα εξοντωθούν και όσοι επιζήσουν θα αντέχουν στο κρύο –ο νόμος της φυσικής επιλογής.
Και για αναφέρω ένα ακόμα παράδειγμα. Ποιες είναι σύμφωνα με το μέτρο αυτό οι επιλογές ενός δασκάλου που καπνίζει (δεν εξετάζω αν κάνει καλά ή όχι) ειδικά αν είναι χρόνιος καπνιστής: Να κόψει το κάπνισμα ή μήπως είναι καλύτερα να βγαίνει στο προαύλιο και να καπνίζει δίνοντας το «καλό» παράδειγμα στους μαθητές; Μάλλον όχι, θα πηγαίνει στο «καπνιστήριο» όπως κάναμε στο λύκειο.
Την ινδική κάνναβη οι «πολιτισμένοι» και «προοδευτικοί» Ολλανδοί την επέτρεψαν και δημιούργησαν τα Coffe-shops. Δηλαδή αυτή δεν είναι επιβλαβή για την υγεία μου;
Ζω από το 2008 στο εξωτερικό (Γερμανία). Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα που αντίκρισα την πρώτη φορά που έκανα βόλτα στην πόλη. Ομάδες ομάδες ανθρώπων να καπνίζουν στο τσουχτερό κρύο, μπροστά από τις καφετέριες και τις μπυραρίες. Ήταν η αρχή της εφαρμογής του μέτρου στη Γερμανία. Λίγο καιρό μετά πολλές από τις φημισμένες μπυραρίες άρχισαν να διαμαρτύρονται καθώς έβλεπαν το τζίρο τους να μειώνεται, και πολλές από τις μικρές επιχειρήσεις άρχισαν να κλείνουν. Η κυβέρνηση υπαναχώρησε και πλέον ισχύει ένα υβριδικό μέτρο, με μαγαζιά που επιλέγουν αν θα είναι καπνιστών ή μη (απότι άκουσα το ίδιο ισχύει στη Γαλλία), και μαγαζιά με ξεχωριστούς –καλά διαχωρισμένους- χώρους καπνιστών και μη καπνιστών.
Μήπως αυτό είναι ένα πιο δίκαιο μέτρο; Μήπως είναι καλύτερος (ή μαλλον πιο δίκαιος) ένας νόμος καθολικός και ξεκάθαρος χωρίς παραθυράκια αλλά όχι απόλυτος, από έναν διάτρητο (όπως στην περίπτωσή μας τα μπουζούκια); Στην Ελλάδα είχαμε φτάσει σε κάποια ισορροπία με τον προηγούμενο νόμο. Και αν αυτός δεν εφαρμόστηκε σωστά, αυτό είναι και δική μας ευθύνη. Πού ήταν τότε όλοι αυτοί που κάνουν σήμερα καταγγελίες για το κάπνισμα; Πότε κάποιος από μας (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) εναντιώθηκε στην επιλογή της παρέας του να πάνε σε χώρο που όλοι καπνίζουν ή κατήγγειλε καταστηματάρχη γιατί δεν είχε χώρο καπνιστών; Όλοι μας συμμορφωθήκαμε γιατί ήταν τρέντυ. Και παρά το ότι ήταν κακό για την υγεία μας δεν αντιδρούσαμε αλλά κολυμπήσαμε με το ρεύμα, και τώρα ζητάμε από τους καπνιστές να κάνουν το ίδιο.
Ο κυριότερος λόγος που διαφωνώ είναι κοινωνικός, ούτε και εξετάζω αν είναι καλύτερα να απαγορευθεί το κάπνισμα ή όχι (άλλωστε εγώ όπως προείπα είμαι). Εξετάζω τις κοινώνικές και όχι μόνο προεκτασεις που έχει το μέτρο και ο τρόπος που ελήφθηκε. Για χρόνια, οι μη καπνίζοντες ήταν σε δυσμενή θέση έναντι των καπνιζόντων. Τα μέτρα λοιπόν που έπρεπε να παρθούν έπρεπε να φέρουν ισότητα. Αντίθετα πλέον οι μη καπνιστές βρέθηκαν σε δυσμενή θέση και οι μη καπνιστές πανηγυρίζουν τη νίκη τους. Και όσο μία από τις 2 κοινωνικές ομάδες υπερτερεί της άλλης θα υπάρχουν αντιδράσεις, μέχρι να επέλθει –αν το επιτρέψουμε-ισορροπία. Αυτό δυστυχώς ισχύει για όλα τα μέτρα που περνιούνται με αποτέλεσμα η κοινωνία στην οποία ζούμε να μην είναι κοινωνία αλληλεγγύης αλλά αλληλοσπαραγμού.
Μήπως θα ήταν πιο αποτελεσματικό να δοθούν κίνητρα –και γιατί όχι και βοήθεια- να κοπεί το κάπνισμα από το να ψηφίζονται απαγορεύσεις; Μήπως θα έπρεπε το κράτος αφού κόπτεται για την υγεία μας, να θεσπίσει μέτρα και για άλλες θέματα όπως το αλκοόλ και η παιδική παχυσαρκία; Αλλά ξέχασα αυτά μας φέρνουν έσοδα. Ας μη γελιόμαστε, το κράτος μας θέλει κλεισμένους στα σπίτια μας, μπροστά από ένα χαζοκούτι και έναν υπολογιστή. Παραγωγικά ρομποτάκια που δουλεύουν, τρων, και κοιμούνται. Και ενίοτε (όπως στη Γερμανία τα σαββατοκύριακα) πίνουν μέχρι τελικής πτώσης. Δεν το ενδιαφέρει η ισότητα αλλά η ανισότητα και ο διαχωρισμός. Δημιουργώντας έτσι ένα ακόμα διαχωρισμό στην κοινωνία μας: οι κακοί καπνιστές και οι καλοί μη καπνιστές. Ο διαχωρισμός υπήρχε πάντα, αλλά η ένταση του φαινομένου μήπως αυξήθηκε;
Τελικά μπορεί η αδικία να καταπολεμηθεί με αδικία; Μήπως η κοινωνία μας θα έρθει μόνη της σε ισορροπία αν την αφήσουμε να επιλέξει, όπως η φυσική επιλογή στην φύση; Μήπως λοιπόν η αντίδραση είναι ένδειξη ενός λαού που ακόμα αντιστέκεται όταν κάποιος του στερεί το δικαίωμα της επιλογής;

Weihnachtsmarkt 2009 στο Αννόβερο

Χωρίς πολλά λόγια παραθέτω βιντεάκια από το Αννόβερο, λίγο πρίν τα Χριστούγεννα.

Απόψεις από την κεντρική αγορά της πόλεις

Βιτρίνα πολυκαταστήματος

Κεντρικό Weinachtsmarkt

Μεγάλο Weinachtsmarkt 1

Μεγάλο Weinachtsmarkt 2

Μεταξύ Μεγάλου Weinachtsmarkt και "ιστορικού" Weinachtsmarkt

Cafe σε τεχνητό Αλσίλιο σε Διασταύρωση

"Ιστορικό" Weinachtsmarkt

Το διάσημο Φινλανδικό Weichnachtsmarkt, το διάσημο καπνιστό Σολωμό και τα κεφτεδάκια και λουκάνικα από τάρανδο

Εγω κι ο.....Κολοτρώνης

Τώρα φανταζομαι θα υπάρχει η απορία, τι κοινό εχώ εγώ με τον Κολοκοτρώνη. Μα φυσικά την... κοτρόνα!!!!!

Κοτρόνα λοιπόν-γερμανιστί Brocken- είναι ψηλότερο βουνό στη Β.Γερμανια, και ανήκει στο Harz ένα ορεινό όγκο και προστατευμένο δασικό πάρκο στην κεντρική περίπου Γερμανία. Έχει ύψος 1.141,1 m και αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο για τους οδοιπόρους. Επι DDR χρησιμοποιήθηκε ως συνοριακό φυλάκιο και για λόγους κατασκοπίας. Περισσότερες πληροφορίες στη <<βικιπαιδία>>.

Στις μέρες μας χρησιμοποιείται ως τόπος για περίπατους στη φύση. Βέβαια ως αφοβός περιπατητής θα ήταν πολύ κοινότυπο αν πήγαινα για περίπατο την άνοιξη. Αντιθέτως αρχές Δεκέμβρη είναι διαφορετική κατάσταση: Χιόνια, κρύο, παγωνιά, και χιονοθύελλες συνθέτουν το σκηνικό. Και με αυτά που είδα είναι μάλλον εξαιρετικά δύσκολο να περπατήσει κανέις μέσα Δεκέμβρη (εκτός κι αν έχει βαρεθεί τη ζωή του).

Παραθέτω λοιπόν φωτογραφίες και για πρώτη φορά στα χρονικά του σαιτ και βίντεο. Ζητώ συγγνώμη για τα αγκομαχητά που ακούγονται αλλα πιστέψτε με δεν είναι εύκολο να ανεβαίνεις το βουνό και ταυτόχρονα να προσέχεις να μη γλιστρίσεις, ενώ για κάθε βήμα μπροστά να χρειάζονται 2 πίσω, οπως επίσης και για το γεγονός ότι έχω πολλά μικρα βιντεάκια (ακόμα δεν ξέρω να κάνω μοντάζ ).

Θέα από ψηλά με τον αέρα να λυσσομανά








Πλησιάζοντας στην Κορυφή

Χιονοθύελλα στην κορυφή

Κι επειδή μετά από τόση άνοδο και τέτοια χιονοθύελλα, σιγά μην κατεβαίναμε ξανά με τα πόδια, πήραμε τον παλαιό σιδηρόδρομο.

Από έξω (κατά την άνοδο)

Από μέσα (τροπος του λέγειν)

Και φυσικά μετά από τόσο περπάτημα και τόσο κρύο, μια επίσκεψη στο Weinahtsmarkt του Wernigerode

Autostadt Wolfsburg (II)

Συνέχεια απ το προηγούμενο

Αξίζει να αναφέρω ότι στο προηγούμενο περίπτερο συνέβαινε το εξής κομικό: Όταν τύχαινε να μπει μια οικογένεια τότε η γυναίκα και το παιδί προχωρούσαν ακάθεκτοι, οι αντρες δε έχαναν κάθε επαφή με το περιβάλλον. Από σπόντα άκουσα τη ξεναγό να λέει σε μια από τις κοπέλες του Group: Δεν έχει νόημα να μιλάω αφού έτσι κι αλλιώς δεν με ακούνε. Και όντως κανείς δεν της έδινε σημασία,

Ζαλισμένοι ακόμα από τις αντανακλάσεις, συνεχισαμε την ξενάγισή μας. Αφού διασχίσαμε το δρόμο που δείχνει την εξέλιξη της οδοποιείας (ένας δρόμος κατασκευασμένος από διαφορετικά υλικά και τεχνοτροπίες που δείχνουν την εξέλιξη της οδοποιείας από τους ρωμαϊκούς χρόνους έως σήμερα) φτάσαμε στους Πύργους των Αυτοκινήτων.

Οι 2 αυτοί πύργοι κυλινδρικού σχήματος, είναι πλήρως αυτοματοποιημένοι και εκθέτουν τα αυτοκίνητα τα οποία πρόκειται να παραδωθούν στους ιδιοκτήτες τους. Κάθε πύργος έχει χωρητικότητα 400 αυτοκίνητα (σύνολο 800), τα οποία και μπορούν να παραδωθούν μέσα σε μια μέρα (εργάσιμη) στους ιδιοκτήτες τους. Οι πύργοι συνδέονται υπόγεια από τη μια με το εργοστάσιο και από την άλλη με το χώρο παράδοσης, και λειτουργούν εντελώς αυτοματοποιημένα.

Στο παραπάνω βιντεάκι φαίνεται πώς το αυτοκίνητο μεταφέρεται πάνω στην πλατφόρμα από το χώρο έκθεσής του στο χώρο παράδοσης.
Από εκεί κατευθυνθήκαμε στο χώρο παράδοσης των αυτοκινήτων. Στο χώρο αυτό γίνεται το τελικό μοντάρισμα του σειριακού αριθμού και ένα τελευταίο γυάλισμα (παρουσιά του πελάτη) και ακολουθεί η παραλαβή του οχήματος με τον προσωπικό υπεύθυνο.

Ο χώρος μονταρίσματος του σειριακού αριθμού
Πίνακας αναμονής ιδιοκτητών. Κάτι σαν τις τράπεζες ένα πράμα μόνο που το χαρτάκι σου σε οδηγεί σε ένα ολοκαίνουριο Ι.Χ.

Όπως ήταν φυσικό όλο αυτό το περπάτημα μας άνοιξε την όρεξη κι έτσι οδηγηθήκαμε σε ένα από τα εστιατόρια, όπου απολαύσαμε ένα υπέροχο γεύμα (συνιστώ ανεπιφύλακτα το VW Carrywurst, λουκάνικο με σάλτσα κάρυ το οποίο έχει ψηφιστεί ένα από τα καλύτερα στη Γερμανία). Όχι το μενου δεν περιελάμβανε μπύρα καθότι την προηγούμενη είπια αρκετή (βλ. Ανάρτηση περί πάρτυ στις εστίες).
Με αναπτερωμένο το ηθικό, και γεμάτο στομάχι ήμασταν ελέυθεροι να κάνουμε ότι θέλουμε. Βεβαίως κανείς δεν ήθελε να φύγει, και όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων ορθότατη η επιλογή μας.

Στη συνέχεια κατεθυνθήκαμε στο περίπτερο της Audi. Ύστερα από μια σειρά εξαιρετικών οχημάτων και νέων τεχνολογίων φτάσαμε στο απόγειο της δόξας.

Audi S4

Audi TT RS

Audi A5 3.2

Audi A8 W12 Quattro

Και φυσικά:

Σωστά καταλάβατε: Audi R8. Η φουλ έκδοση της φωτογραφίας κοστίζει 160.000 €. Λυπάμαι αλλά δεν γνωρίζω άλλες πληροφορίες διότι όταν η κοπέλα τις έλεγε, εγώ προσπαθούσα να αποφασίσω αν αξίζει να δωσω τα 160.000€ για ένα αυτοκίνητο με τόσο μικρό χώρο αποσκευών (κοινώς Port-Bagage)!!!!!!!!!!!!!! Μιας και το ανέφερα, οι βαλίτσες περιλαμβάνονται στην τιμή, είναι από ανθρακονήματα και κοστίζούν 5.000€, παραδίδονται δε σε χρώμα ασορτί με του αυτοκινήτου.

Μια αυθόρμητη παράκαμψη με οδήγησε στην αίθουσα όπου προβάλλονται τα βιντεάκια για τη Audi όπου μια εξαιρετικά ευγενική (όσο και όμορφη) κοπέλα μου πρότεινε να μου προβάλλει τα..... βιντεάκια αυτά (δυστυχώς μόνο τα βιντάκια προβλήθηκαν). Παρ όλ΄ αυτά παρακολούθησα ένα εκπληκτικό υπερθέαμα σε ιδιωτική προβόλή καθότι από λάθος συνενόηση το υπόλοιπο γκρουπ δεν ακολούθησε.

Με το μυαλό ακόμα στην R8 κατεθυνθήκαμε σε ένα μαύρο ορθογώνιο κτήριο, όπου οι πειραγμένοι γερμανοι, οδηγημένοι από το όνομα (Murcielago = νυχτερίδα στα ισπανικά, προς τιμήν ενός ταύρου που αγωνίστηκε σε ταυρομαχίες τέλη της δεκαετίας του 30 και κέρδισε την ελευθερία του) κρέμασαν 250.000 € στον τοίχο. Για όποιον ενδιαφέρεται το όχημα διαθέτει και ραδιόφωνο (αν και με 90 Ντεσιμπέλ στην καμπίνα μάλλον δεν ακούς και πολλά). Το βιντεάκι αποτελεί συνδυασμό κάποιων clips και photo από την φωτογραφική με τον αυθεντικό ήχο ηχογραφημένο με δημοσιογραφικό μαγνητόφωνο (καθότι δεν διαθέτουμε κάμερα) .

Αυτά προς το παρόν, γιατί βαρέθηκα
(Τετάρτη σήμερα,το μπαράκι από κάτω ήταν ανοιχτό και γεμάτο, η Hefewizen εξακολουθεί να έχει 1,30€ η μισόλιτρη.....και αύριο έχω μάθημα στις 8:30, άντε να δούμε ). Ακολουθεί Lamborgini Diablo, Seat, VW αλλά και ιστορική αναδρομή σύντομα.

Autostadt Wolfsburg (I)

Το Βολφσμπουργκ θεωρείται η φυσική (έχω την εντύπωση οτι είναι κιολας) έδρα της VW. Στα πλαίσια του ενδιαφέροντός της να συσφίξει την ταύτιση των πελατών της με την εταιρεία, δημιούργησε την "Πόλη του Αυτοκινήτου". Ένα χώρο όπου παρουσιάζεται η εταιρεία, οι μάρκες που ανοίκουν στον όμιλο και τα προϊόντα τους καθώς και η ιστορία της αυτοκίνησης και της οδοποιείας.


Παράλληλα είναι ένας χώρος όπου όλη η οικογένεια παραλαμβάνει το αυτοκίνητο, τα παιδιά παίζουν υπό επίβλεψη ειδικευμένου προσωπικού και δε γκρινιάζουν, η γυναίκα απολαμβάνει την οικογενειακή βόλτα (ακόμα και στα μαγαζιά) και έτσι μπορεί ο άντρας να απολαύσει την ημέρα του.
Αυτοκίνητα πολλά - πολυτελή και μη-, τα παιδιά υπό επίβλεψη και η γυναίκα ευχαριστημένη: Ο Παράδεισος του άντρα !!!!

Επειδή υπάρχει τεράστιος όγκος φωτογραφικού υλικού. Θα τον δημοσιεύω λίγο λίγο , με χρονολογική σειρα, γιατί δεν έχω και χρόνο.

Ξεκινάμε;

Σάββατο 20/6, μετά από 3ωρο ταξίδι με το τρένο φτάνουμε στο σταθμό του Βόλφσμπουργκ. Ακριβώς απέναντι, η Autostadt, με το παλιό κτήριο παραγωγής ρεύματος να δεσπόζει. Το κτήριο είναι από τη 10ετία του 30, είναι διατηρητέο και παράγει ακόμα και σήμερα (με μοντέρνο εννοείται εξοπλισμό) ρεύμα για όλο το πάρκο, και ένα μέρος της πόλης του Βόλφσμπουργκ. Αφού διασχίσαμε τη γέφυρα που συνδέει τις 2 όχθες του ποταμού, καταλήξαμε στο χώρο υποδοχής.

Στο χώρο υποδοχής 3 πραγματα τραβουν αμέσως την προσοχή:
1) Η κατασκευή είναι τέτοια που οι υαλινές πλάκες είναι στερεωμένες σε
περιστρεφόμενους πυλώνες. Έτσι όταν ανοίγουν τα τοιχώματα από μακρια, να δινεται η
εντύπωση ότι μπαίνει ο επισκέπτης σε ένα είδος αρχαίου ναού με τις συστοιχίες των
κιόνων. Δυστυχώς ο καιρός δεν βοηθούσε και δεν ήταν ανοιχτός ο χώρος
2) Η τεράστια υδρόγειος σφαίρα που κατασκευάστηκε για την έκθεση του 2000. Είναι από
αλουμινένιους σωλήνες και έχει βάρος 4,5 τόνους.

3) Ο κίτρινος χώρος υποδοχής. Εκεί πηγαίνουν οι πελάτες και δηλώνουν ποιά ώρα πρέπει
να είναι έτοιμο για παραλαβή το αυτοκίνητό τους. Από εκεί και πέρα μπορούν μέχρι
εκείνη τη στιγμή να απολαύσουν τη βόλτα τους.


Πρώτος μετά την επίσημ είσοδό μας χώρος, είναι ο χώρος της τεχνολογίας. Εδώ παρουσιάζονται νέες τεχνολογίες και πεδία έρευνας είτε όσον αφορά το Περιβάλλον είτε το ίδιο το αυτοκίνητο.
Στη φωτογραφία επάνω, ο χώρος πράσινης ανάπτυξη, όπου με απλό τρόπο παρουσιάζονται οι επιπτωσεις του αυτοκινήτου (και της παραγωγής του) στο περιβάλλον και πιθανοί τρόποι αντιμετώπισής τους.

Στη φωτογραφία επάνω η οθόνη επάνω, αναγνωρίζει το αυτοκίνητο που φτιάχνει ο επισκέπτης από τα έτοιμα κομμάτια, το παρουσιάζει στην οθόνη και δίνει τα χαρακτηριστικά του. Εδώ το βίντεο έχει προχωρήσει στα γενικά χαρακτηριστικά (εξ ου και η αναντιστοιχία) αλλά ξεκίνησε με τη φράση "Ααα, μια λιμουζίνα..."

Οι παραπάνω οθόνες είναι διαδραστικές και με απλό άγγιγμα οι επισκέπτες μπορούν να θέσουν τα ερωτήματά τους σε γνωστούς οικονομολόγους και οικονομικούς συντάκτες της τηλεόρασης. Σε αυτές τις οθόνες ο επισκέπτης μπορεί σχεδιάσει το αυτοκίνητο των ονείρων του και να το εκτυπώσει σαν αναμνηστικό, σε επαγγελματικά προγράμματα σχεδίασης.

Μοντέλο του νέου Polo από Βιομηχανική πλαστελίνη, σε φυσικό μέγεθος. Το βιντεάκι παρακάτω δείχνει πώς γίνεται αυτό σε μικρογραφία.

Αφού προσπεράσαμε τον χώρο που οι επίδοξοι οδηγοί κάνουν μαθήματα οδήγησης, σε ηλεκτρικά αυτοκινητάκια, και πάντα υπό την επίβλεψη ειδικών, για να πάρουν το δίπλωμά τους,

καταλήξαμε στο λεγόμενο Premium Clubhouse.

Και να γιατί είναι "Premium". Περισσότερες πληροφορίες παρακάτω

Το παραπάνω ΙΧ (!!!!!!) λοιπόν είναι μια απλή Bugatti Veyron. Είναι ειδική παραγγελία σε συνεργασία με κάποιον καλιτέχνη, ο οποίος τη έντυσε με καθρέφτη. Αυτός είναι και λόγος που δεν πήρε άδεια κυκλοφορίας από το κράτος, διότι οι αντανακλάσεις τυφλώνουν τους άλλους οδηγούς. Κατά τα άλλα το σέρνουν 1000+1 περήφανα αλογάκια (κι εγώ στην αρχή νόμιζα ότι κάπου έγινε λάθος στη μετάφραση, αλλά τόσα είναι), και η τιμή του μόλις που φτάνει τα 1,3 εκατομμύρια € (προφανώς αυτό το συγκεκριμένο αξίζει κάτι παραπάνω μιας και είναι μοναδικό στο κόσμο).

Αυτά προς το παρόν. Ακολουθεί και συνέχεια μεταξύ των οποίων Audi R8, Lamborgini Murcielago και λοιπά ενδιαφέροντα.