Επιχειρησιακά μοντέλα Ι

Ομολογώ πως, όπως και στους περισσότερους φαντάζομαι, μου αρέσει πολύ η διασκέδαση το ξενύχτι και ως ένα βαθμό το ποτό (δεν θέλω σχόλια επί του τελευταίου). Και συνήθως δεν δίνω καμία απολύτως σημασία στον τρόπο λειτουργίας ενός καταστήματος αρκεί:
1) Να έχει καθαρά ποτά
2) Να έχει όμορφες σερβιτόρες
3) Να έχει όμορφες παρουσίες τόσο πάνω στην πίστα όσο και κάτω
4) Να έχει καλές....φωνές
5) Να υπάρχει καλή παρέα.

Παρ' όλ' αυτά, ίσως και λόγω του ότι οι σπουδές μου είναι πάνω σε επιχειρήσεις ως ένα βαθμό, δεν μπορώ να μην αναφέρω την τεράστια εντύπωση που μου έκανε ο τρόπος λειτουεργίας ενός Μπαρ-Ντισκοτεκ-.... στο οποίο πήγα πρόσφατα.

Ε λοιπόν βρήκα αυτό που σχεδόν όλοι λέγαμε μεταξύ των ποτών: αν υπάρχει μαγαζί στο οποίο δεν πληρώνεις στην είσοδο αλλά στην έξοδο. Ε, λοιπόν υπάρχει τουλάχιστον 1. Όσοι από σας έχουν ξανασυνταντήσει τέτοιο μαγαζί ας με συγχωρέσουν αλλά εγώ από χωριό είμαι και μέχρι τώρα αγνοούσα την ύπαρξή του. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Σαββατόβραδο, και μετά από ένα κοπιαστικό 4ωρο πάνω σε μια ομαδική εργασία αποφασίζουμε την επίσκεψη σε ένα μπαρ-κλαμπ-και δεν συμμαζέυεται (δεν μπόρεσα να το κατατάξω σε κάποια κατηγορία). Το κλάμπ, στρατηγικά τοποθετημένο ακριβώς απέναντι από το πανεπιστήμιο, μου ήταν ήδη γνωστό αν και δεν έτυχε να μπω μέσα. Καθ' ότι όλα τα μέλη της παρέας μένουμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, αποφασίζουμε να συναντηθούμε μέσα στο μαγαζί, πράγμα το οποίο με έφερε σε κατάσταση περιορισμένων πληροφοριών σχετικά με το τι να περιμένω. Φτάνοντας έξω από το μπαρ, προσπερνάω με ύφος 1000 καρδιναλίων τους πορτιέρηδες-ρίχνοντας παράλληλα μια κλεφτή ματιά στην ομολογουμένος όμορφη πορτιέρισσα (προσοχή δεν εννοώ δημόσιες σχέσεις αλλά γυναίκα πορτιέρη) και κατευθύνομαι στην υποδοχή έτοιμος να αφήσω με ένα πολλά υποσχόμενο ύφος το χαρτονόμισμα που έβγαλα από την τσέπη μου.
Πριν προλάβω να κάνω οποιαδήποτε κίνηση, ο υπάλληλος της υποδοχής μου π<σάρει μία καρτούλα (σαν αυτές τις πιστωτικές ή τις κάρτες ΑΤΜ). Ανυποψίαστος, σκέφτομαι "ακόμα και εδώ δεν χάνουν χρόνο και προσπαθούν να πουλήσουν πιστωτικές κάρτες"; Και εκεί έρχονται τα λόγια του υπαλλήλου που μάλλον κατάλαβε την απορία μου και είπε "πάρτε την καρτούλα, θα πληρώσετε στην έξοδο"!!!!!! Αντιλαμβάνεστε την απορία και την έκπληξή μου, έπαθα σοκ. Ένα κοκταιλ και μερικές μπύρες αργότερα όταν πλέον είχα συνέλθει από το σοκ, μαθαίνω ότι πρέπει να πληρώσεις βγαίνοντας άλλιώς δεν σε αφήνουν να βγεις. Και εδώ έρχομαι να ρωτήσω: Κατα πόσο πιστεύετε ότι η εφαρμογή ενός τέτοιου μοντέλου στην Ελλάδα, θα είναι επιτυχημένη. Παρακαλώ λάβετε υπόψιν σας την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Πιστεύετε ότι θα πλήρωνε κανονικά ή θα γινόμασταν από Έλληνες -> πιστολέρο. Σε πιό βαθμό πιστεύετε ότι θα εφαρμοζόταν η φράση: "Δε γαμ..........ιεστε τώρα που ήπια τα άντερά μου δεν πα να με κλείσετε μέσα, έτσι κι αλλιώς δεν μπόρώ να πάρω τα πόδια μου";

Υποβολή απαντήσεων χωρίς χρονικό όριο, ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας.

To δέντρο και η...παρέα

Εδώ και λίγο καιρό ζω ένα από τα όνειρά μου.
Με πολύ κόπο -και δικό μου αλλά κυρίως της οικογένειάς μου- μπορώ και συνεχίζω τις σπουδές μου, αυτή τη φορά στο εξωτερικό. Και μην το πάρετε στραβά αλλά όπως και να το κάνουμε οι σπουδές έξω είναι διαφορετικό συναίσθημα. Δεν είναι τόσο οι καθηγητές, από αυτούς και εμείς έχουμε πολύ καλούς, όσο η οργάνωση. Είναι το συναίσθημα ότι θα πάω σε ένα χώρο καθαρό-όσο καθαρός μπορεί να είναι ένας χώρος που τον επισκέπτονται σχεδόν καθημερινά 24000 φοιτητές- ο οποίος είναι καθαρός όχι γιατί κάνουν καλή δουλειά οι καθαρίστριες αλλά γιατί οι ίδιοι οι εδώ απασχολούμενοι φοιτητές και καθηγητές φροντίζουν να τον διατηρούν καθαρό. Είναι το γεγονός ότι υπάρχουν στη διάθεσή μου 5.000.000 βιβλία, περιοδικά και ηλεκτρονικές εκδόσεις για να ενισχύσουν τις σπουδές μου και ότι η διδασκαλία εδώ γίνεται κατανοητή με απλά παραδείγματα και προσομοιώσεις (σε αυτό θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή). Για να μην τα πολυλογώ δεν είναι τόσο η γνώση που μας λείπει όσο η αλλαγή στη νοοτροπία όλων μας και στην οργάνωση των πανεπιστημίων μας.
Αλλά γιατί το αναφέρω αυτό; Εδώ και καιρό θέλοντας να μοιραστώ με τους φίλους μου κάποιες εικόνες από τον τόπο που ζώ και το μέρος που σπουδάζω μαυζεύω φωτογραφίες για να τις δημοσιεύσω και να τις στείλω. Δυστυχώς όμως κάποια λανθασμένη κίνησή μου οδήγησε στη κατα λάθος διαγραφή τους (ααα ρε Gates γ....ω τα Vista σου). Και τώρα κάθομαι εδώ (στο χώρο του παν/μίου)και προσπαθώ μπάς και τα επαναφέρω. Μη θέλοντας λοιπόν να επιβαρύνω τη διαδικασία περιορίζομαι στο e-ραδιόφωνο και στο χάζι.
Κοιτάζοντας λοιπόν έξω από το παράθυρο βλέπω τον ζεστό ανοιξιάτικο ήλιο να φωτίζει την καταπράσινη περιοχή γύρω γύρω, παρ' ότι μόνο πέντε λεπτά από το κέντρο. Βλέπω φοιτητές και καθηγητές όλων των φυλών και των ηλικιών να ξαπλώνουν στο γρασίδι και στα παγκάκια και να απολαμβάνουν το ήρεμο παρασκευιάτικο απομεσήμερο. Βλέπω ομάδες παιδιών με τα ποδήλατά τους και συνοδεία δασκάλων (πιθανότατα) να επιστρέφουν από την βόλτα τους στον βοτανικό κήπο του πανεπιστημίου. Και φυσικά χαζεύω τα "μίνια" που επανήλθαν στο προσκήνιο-αν και εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι Ελληνίδες δεν παίζονται. Και πάνω που λέω ότι εδώ είναι τόπος για να ζήσει κανείς μια άνετη και όμορφη ζωή, θυμάμαι ένα άρθρο του Γιάννη Σερβετά σε Κυπριακό περιοδικό (εγώ βέβαια το διάβασα στο site του Imagine89.7) και βλέπω αυτό που έχουμε οι Έλληνες και που με μεγάλη επιμέλεια κρύβουν οι Γερμανοί.

Ερώτηση Δημοσιογράφου: Πιστεύεις ότι οι νεοέλληνες έχουν χιούμορ; Αν ναι, μήπως είναι φτιαχτό και στην τελική υποκρινόμαστε και δεν νιώθουμε πραγματικά ευτυχισμένοι;
Απάντηση: Φυσικά. Πιστεύω ότι μόνο με το χιούμορ μπορείς να αντιμετωπίσεις την ελληνική πραγματικότητα. Το καλύτερο όπλο για τα απίστευτα που μας συμβαίνουν είναι να το ρίχνουμε και λίγο στην «παλαβή». Όσο για ευτυχία φυσικά και υπάρχει. Όταν θα είσαι κάτω από σκιά δέντρου και θα τσουγκρίζεις το ποτήρι με την παρέα σου θα με θυμηθείς. Υπάρχει. Δεν είναι μύθος. Να έχεις τις αισθήσεις σου σε επιφυλακή και θα την εισπράττεις.

Καλή η μπύρα αλλά τι να την κάνω αν είναι να την πινούν απλώς 4-5 άτομα που τυχαίνει να κάθονται στο ίδιο τραπέζι; Τι να την κάνω την παρέα αν πρέπει να εξηγήσω τι σημαίνει κέρασμα; Μάγκες, αυτό που έχουμε εμείς και δεν υπάρχει σχεδόν πουθενα είναι η παρέα, το κέρασμα και η συντροφικότητα. Και αν ένα κομμάτι μου είναι ευτυχισμένο, στον Έλληνα μέσα μου λοίπουν οι φίλοι -παντρεμένοι, ελεύθεροι και ενδιάμεσοι.

Μάγκες θα τα πούμε από κοντά το καλοκαίρι, έχουμε και Barbeque μην ξεχνιώμαστε.

Υ.Γ.: Και ο ΦΡΑΠΕΣ είναι κάτι που δεν υπάρχει πουθενά αλλού, αλλά ας είναι καλά τα 40€ υπέρβαρο που πλήρωσα στο αεροπλάνο. Άσε που ως κλασσικός Έλληνας ήδη έχω ανακαλύψει σοβαρό μαγαζί που πιστό στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης σερβίρει δροσερό φραπεδάκι σε εξαιρετικό περιβάλλον και κυρίως σε αρκετά καλές τιμές 2,40€ καθότι εδώ ο φραπές θεωρείται σπέσιαλ.

Ατυχία επαναλαμβανόμενη....

Βασικά χαίρετε.
Παρ' ότι το παρόν κείμενο έχει ώς αφορμή και βάση μία αντιπαράθεση απόψεων σε ένα άλλο αδελφο blog, είπα να δώσω συνέχεια μέσω του δικού μου-έτσι για να ευλογήσουμε και τα γένια μας- έτσι κι αλλιώς μόνο εμείς τα γράφουμε και τα διαβάζουμε όπως φαίνεται.

Παρεπιμπτόντως όποιος θέλει ας ρίξει μια ματιά στο blog του φίλου Ηλία, δεν θα χάσει (αν και όπως και εγώ έτσι κι αυτός μια στο τόσο το ανανεώνει όπως φαίνεται)

http://heliastzd.blogspot.com/

Στα δικά μας τώρα. Και θα μπώ κατευθείαν στο θέμα:

ΦΙΛΕ ΣΤΑΥΡΟ ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ

Πλάκα πλάκα "αρέστηκ' η γριά στα σύκα" όπως λένε και στο χωριό μου. Τέσσερα από εδώ τέσσερα απο κει γουστάρετε εεεεε;;;;;;. Όπως το ανέκδοτο με τον κυνηγό και την αρκούδα (αν δεν το ξέρετε πείτε μου να σας το πώ), μου φαίνεται πως δεν παίζεται για να νικήσετε ε; Το μόνο που με στενοχορεί είναι ότι δεν έχω χρόνο να ψάξω να βρώ ένα έξυπνο μπλουζάκι στο Ίντερνετ, έτσι για απάντηση στο μπλουζάκι του Ρίμπο (απ' ότι κατάλαβα είναι της μόδας εκεί εε;)

Φίλε Ρούλη πες αλεύρι....ο Έβαλντ Λίνεν σε γυρεύει.... Άντε και εις ανώτερα.

Υ.Γ. Για τον Βάζελο τι !@$@$%%^ να πω. Τώρα που τελείωσαν όλα αποφάσισε να παίξει μπάλα; Τι να πω και τι να κάνω. Και το χειρότερο τώρα που λίγο βλέπεται εγώ δεν είμαι εκεί για να δω τα κοσμοιστορικά γεγονότα. ΓΚΑΝΤΕΜΙΑ.